هر زمان با دگری دست به گریبان باشی

زان بیاندیش که از کـرده پشیمان باشی

جمع با جمع نباشند و پریشان باشی

یاد حــیرانی ما آری و حــیران باشی

 ما نباشیم که باشد که جفای تو کشد

به جفا سازد و صد جــور برای تو کشد

 شب به کاشانه ی اغیار نمی باید بود

غـــــیر را شمع تار نمی باید بود

 همه جا با همه کس یار نمی باید بود

یار اغیار دل آزار نمی باید بود

 تشنه ی خــون من زار نمی باید بود

تا بدین مرتبه خونخوار نمی باید بود

 من اگـــــر کشته شوم باعث بدنامی توست

موجب شهرت بی باکی و خود کامی توست

 دیگری جــز تو مرا این همه آزار نکرد

جز تو کس در نظر خلق مرا خار نکرد

 آنچه کردی تو به من هیچ ستمکار نکرد

هیچ سنگـین دل بـــیدادگر این کار نکرد

این ستم ها دگری با من بیمار نکرد

هـیچ کس این همه آزار من زار نکرد

 گر ز آزردن من هست غرض مردن من

مردم و آزار مکــــش از پـی آزردن من

 جان من سنگ دلی دل به تو دادن غلط است

بر ســــر راه تو چون خــاک فـتادن غـلط است

 چشم امید به روی تو گشادن غلط است

روی پــر گـــرد به راه تو نهادن غلط است

 رفتن اولاست ز کوی تو ستادن غلط است

جان شــیرین به تمنای تو دادن غلط است

 تو نه آنی که غــم عاشق زارت باشم

چون شود خاک بر آن خاک زارت باشم

ادامه مطلب

نوشته شده در یکشنبه بیست و هشتم شهریور ۱۳۸۹ساعت 13:15 توسط اهورا|